Κάταγμα πηχεοκαρπικής και σκαφοειδούς – μεσότητας σε ασθενή 34 ετών.
Ο συνδιασμός των δύο αυτών σοβαρών καταγμάτων αποτελεί πρόκληση στην αντιμετώπισή τους. Το σκαφοειδές για να πορωθεί (κολλήσει) χρειάζεται μακρά περίοδο ακινητοποίησης ενώ η πηχεοκαρπική μπορεί να γίνει ιδιαίτερα δύσκαμπτη έπειτα από τέτοιο τραυματισμό και παρατεταμένη ακινητοποίηση.
Στις προεγχειρητικές ακτινογραφίες μπορούμε να διακρίνουμε το κάταγμα στη μεοότητα του σκαφοειδούς και το κάταγμα του περιφερικού άκρου της κερκίδας. Μπορείτε εύκολα να παρατηρήσετε ότι η γραμμή του κατάγματος επικοινωνεί με την άρθρωση. Πρόκειται λοιπόν για ενδαρθρικό κάταγμα. Επιπλέον υπάρχει συντριβή και το κάταγμα επεκτείνεται και στους δύο πυλώνες του οστού τόσο κερκιδικά – έσω όσο και ωλένια – έξω.
Για να μειώσουμε την πιθανότητα δυσκαμψίας χρειαζόμαστε ελάχιστα επεμβατική μέθοδο. Αυτή θα μας εξασφαλίσει λιγότερες συμφύσεις, μηδενική ουλή, μεγαλύτερες πιθανότητες πλήρους επούλωσης του κατάγματος.
Με αυτό το σκεπτικό έκανα ανάταξη του σκαφοειδούς και διαδερμική οστεοσύνθεση με αυλοφόρα βίδα μερικού σπειράματος. Η επέμβαση έγινε χωρίς τομή απλά με εισαγωγή συρμάτινου οδηγού στο οστό. Ο οδηγός αυτός χρησιμεύει στην ασφαλή τοποθέτηση της βίδας.
Κατόπιν πάλι χωρίς τομή και διάνοιξη της εστίας του κατάγματος έκανα ανάταξη του κατάγματος. Οι σύνδεσμοι, ο αρθρικός θύλακος και οι μυς όταν παραμένουν ανέπαφοι (χωρίς χειρουργική προσπέλαση) μπορούν με κατάλληλο χειρισμό να επαναφέρουν τα σπασμένα τεμάχια στη θέση τους. Αυτή είναι η αρχή της συνδεσμόταξης.
Σταθεροποίηση των οστικών κολωνών με βελόνες για συγκράτηση της ανάταξης.
Τοποθετηση της εξωτερικής οστεοσύνθεσης με την πηχεοκαρπική σε σχεδόν ουδέτερη θέση. Έχοντας σταθεροποιήσει το κάταγμα χρειάζεται ελάχιστη έλξη από το εξωτερικό πλαίσιο. Επίσης δεν χρειάζεται ακραία κάμψη και ωλένια απόκλιση της πηχεοκαρπικής. Τα τελευταία μπορεί να προκαλέσουν σοβαρές επιπλοκές όπως δυσκαμψία, οξύ σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα και αλγοδυστροφία.
Ο ασθενής παρέμεινε 5 εβδομάδες με την εξωτερική οστεοσύνθεση. Έπειτα από την αφαίρεσή της παρέμεινε σε γύψο σκαφοειδούς για 3 εβδομάδες και κατόπιν ξεκίνησε φυσιοθεραπεία και κινητοποίηση. Εντός τριών μηνών ο ασθενής είχε πλήρες εύρος κίνησης, ικανοποιητική δύναμη και καθόλου πόνο.
